سندروم پای بیقرار
سندرم پای بیقرار به‌عنوان یک بیماری شایع سیستم عصبی است که باعث میل شدید برای حرکت‌دادن پاها می‌شود. سندروم پای بیقرار باعث ایجاد احساسات ناخوشایند یا ناراحت‌کننده در پاها می‌شود. افراد مبتلا به سندروم پای بیقرار میل مقاومت‌ناپذیری برای حرکت احساس می‌کنند که با احساسات ناراحت‌کننده در اندام تحتانی آنها همراه است که برخلاف احساسات عادی افراد بدون این اختلال است.
آیا تابه‌حال شما پاهای خود را در حالت بی‌قراری تکان داده‌اید؟
سندروم پای بیقرار چیست؟
پای بیقرار یکی از چندین اختلالی است که می‌تواند باعث خستگی و خواب‌آلودگی در طول روز شود که می‌تواند به‌شدت بر خلق‌وخو، تمرکز، عملکرد شغلی و روابط شخصی تأثیر بگذارد.
بسیاری از افراد مبتلا به سندروم پای بیقرار گزارش می‌دهند که اغلب نمی‌توانند تمرکز کنند، حافظه ضعیفی دارند یا در انجام وظایف روزانه ناکام هستند. سندروم پای بیقرار متوسط تا شدید درمان نشده می‌تواند منجر به کاهش ۲۰ درصدی بهره‌وری کار شود و می‌تواند به افسردگی و اضطراب کمک کند.
علائم سندروم پای بی قرار
علائم معمولاً در اواخر بعدازظهر یا عصر رخ می‌دهد و اغلب در شب‌هنگام استراحت، مانند نشستن یا درازکشیدن در رختخواب، شدیدتر است. همچنین ممکن است زمانی که فردی غیرفعال است و برای مدت طولانی می‌نشیند رخ دهد. حرکت‌دادن پاها یا راه‌رفتن معمولاً این ناراحتی را تسکین می‌دهد، اما این احساسات اغلب پس از توقف حرکت عود می‌کنند.
سندروم پای بیقرار به‌عنوان یک اختلال خواب طبقه‌بندی می‌شود زیرا علائم با استراحت و تلاش برای خواب ایجاد می‌شود و به‌عنوان یک اختلال حرکتی است، زیرا افراد مجبور می‌شوند برای تسکین علائم، پاهای خود را حرکت دهند.
احساس در پاهای افراد سندروم بیقرار
احساس در پاهای آنها اغلب به‌سختی قابل‌تعریف است، اما ممکن است به‌صورت درد ضربان، کشیدن، خارش، خزیدن یا خزش توصیف شود. این احساسات کمتر روی بازوها و به‌ندرت روی قفسه سینه یا سر تأثیر می‌گذارد.
اگرچه این احساسات می‌تواند فقط در یک طرف بدن رخ دهد، اما اغلب روی هر دو طرف تأثیر می‌گذارد. آنها همچنین می‌توانند بین طرفین به طور متناوب تغییر کنند. شدت این احساسات از ناراحت‌کننده تا تحریک‌کننده تا دردناک متغیر است.
علت سندرم پای بی قرار چیست؟
در بیشتر موارد، علت سندروم پای بیقرار ناشناخته است. بااین‌حال، سندروم پای بیقرار دارای یک جزء ژنتیکی است و می‌تواند در خانواده‌هایی که شروع علائم قبل از ۴۰ سالگی باشد، یافت می‌شود.
گونه‌های ژنی خاص با سندروم پای بیقرار مرتبط است. شواهد نشان می‌دهد که سطوح پایین آهن در مغز نیز ممکن است مسئول در سندروم باشد.
شرایط زمینه‌ای تشدیدکننده سندروم پای بیقرار:
بیماری کلیوی و همودیالیز
کمبود آهن
داروهای خاص تشدیدکننده، مانند داروهای ضد تهوع (مانند پروکلروپرازین یا متوکلوپرامید)، داروهای ضد روان‌پریشی (مانند هالوپریدول یا مشتقات فنوتیازین)، داروهای ضدافسردگی که باعث افزایش سروتونین می‌شوند (مانند فلوکستین یا مقداری سرماخوردگی و سرترالین)، و آنتی‌هیستامین‌های قدیمی (مانند دیفن هیدرامین)
استفاده از الکل، نیکوتین و کافئین
بارداری، به‌ویژه در سه‌ماهه آخر؛ در بیشتر موارد، علائم معمولاً ظرف ۴ هفته پس از زایمان ناپدید می‌شوند.
نوروپاتی (آسیب عصبی)
محرومیت از خواب و سایر شرایط خواب مانند آپنه خواب نیز ممکن است علائم را در برخی افراد تشدید یا تحریک کند. کاهش یا حذف کامل این عوامل ممکن است علائم را تسکین دهد.
سندرم پای بیقرار چگونه تشخیص داده می‌شود؟
ازآنجایی‌که آزمایش خاصی برای سندروم پای بیقرار وجود ندارد، این بیماری با ارزیابی پزشک تشخیص داده می‌شود. چهار معیار اساسی برای تشخیص بالینی این اختلال عبارت‌اند از:
- نیاز یا اصرار شدید و اغلب طاقت‌فرسا برای حرکت‌دادن پاها که اغلب با احساسات غیرطبیعی، ناخوشایند یا ناراحت‌کننده همراه است.
- میل به حرکت‌دادن پاها حداقل به طور موقت و تا حدی یا به طور کامل با حرکات از بین می‌رود.
- میل به حرکت‌دادن پاها در عصر یا شب شروع می‌شود یا تشدید می‌شود.
تشخیص سندروم پای بی قرار در کودکان به چه صورت است؟
تشخيص سندروم در كودكان ممكن است به‌خصوص دشوار باشد، زيرا ممكن است براي كودكان سخت باشد كه توضيح دهند كه چه چيزي را تجربه مي‌كنند، چه وقت و چند وقت يكبار علائم بروز مي‌كنند، و علائم چقدر طول مي‌كشد. گاهی اوقات سندروم پای بیقرار کودکان ممکن است به‌اشتباه به‌عنوان “دردهای رشد” یا اختلال کمبود توجه تشخیص داده شود.
سندرم پای بی قرار چگونه درمان می‌شود؟
سندروم پای بیقرار را می‌توان با مراقبت در جهت تسکین علائم درمان کرد. حرکت‌دادن اندام‌های آسیب‌دیده ممکن است باعث تسکین موقت شود. گاهی اوقات علائم سندروم پای بیقرار را می‌توان با یافتن و درمان یک بیماری مرتبط مانند نوروپاتی محیطی، دیابت یا کم‌خونی فقر آهن کنترل کرد.
مکمل آهن یا داروها معمولاً مفید هستند اما هیچ دارویی به طور مؤثر سندروم پای بی قرار را برای همه افراد مدیریت نمی‌کند. آزمایش داروهای مختلف ممکن است ضروری باشد. علاوه بر این، داروهایی که به طور منظم مصرف می‌شوند ممکن است به‌مرورزمان اثر خود را از دست بدهند یا حتی وضعیت را بدتر کنند و تغییر داروها را ضروری کنند.
گزینه‌های درمانی برای سندروم پای بیقرار
برخی از تغییرات سبک زندگی و فعالیت‌ها ممکن است در افرادی که علائم خفیف تا متوسط این سندروم دارند، تسکین دهد.
آهن برای افرادی که دارای آزمایش خون کم یا کم نرمال به نام فریتین و اشباع ترانسفرین هستند، آزمایش مکمل‌های آهن به‌عنوان اولین درمان توصیه می‌شود.
داروهای ضدتشنج در حال تبدیل‌شدن به داروهای تجویزی خط اول برای مبتلایان به این سندروم هستند.
عوامل دوپامینرژیک این داروها که اثر دوپامین را افزایش می‌دهند تا حد زیادی برای درمان بیماری پارکینسون استفاده می‌شوند.
چه چیزی باعث ایجاد سندرم پای بیقرار می‌شود؟
اگر سلول‌های عصبی آسیب ببینند، میزان دوپامین در مغز کاهش می‌یابد که باعث اسپاسم عضلانی و حرکات غیرارادی می‌شود. سطح دوپامین به طور طبیعی در اواخر روز کاهش می‌یابد که ممکن است توضیح دهد که چرا علائم سندرم پای بیقرار اغلب در عصر و در طول شب بدتر می‌شود.
آیا سندرم‌های پای بی قرار جدی است؟
اکثر افراد مبتلا به سندرم پای بیقرار دارای فرم ایدیوپاتیک هستند، به این معنی که هیچ علت شناخته شده‌ای وجود ندارد. برای آنها هیچ خطری برای تبدیل سندروم به چیزی جدی تر مانند بیماری پارکینسون وجود ندارد. پای بیقرار می‌تواند در افراد مبتلا به سایر بیماری‌ها بدتر شود، اگر این بیماری‌ها را درمان نکنند.
سندروم پای بیقرار به طور کلی یک بیماری مادام العمر است که هیچ درمانی برای آن وجود ندارد. بااین‌حال، درمان های فعلی می‌توانند این اختلال را کنترل کنند، علائم را به حداقل برسانند و دوره های خواب آرام را افزایش دهند.
اگر علائم سندروم خفیف باشد، ناراحتی قابل‌توجهی در طول روز ایجاد نکند، یا بر توانایی فرد برای به خواب رفتن تأثیری نداشته باشد، این وضعیت نیازی به درمان ندارد. این وبلاگ از سایت نشاط البرز تقدیم به شما همراهان همیشگی سایت شد.